Column Uitvaartmedia - September 2020
“Morgen is het een rare dag, morgen wordt de mama van Lies begraven. Vandaag wordt de kist gesloten Lies wil er niet bij zijn en daarom heeft haar Tante Laura mij gebeld. ‘Zou je foto’s willen maken, dan kunnen ze het eventueel altijd terug kijken.’ Als ik vlak voor de afgesproken tijdstip aankom, zie ik op het trapje van het mortuarium Lies met haar tante Laura zitten. We knikken naar elkaar. Ik stel mezelf voor, we maken een algemeen praatje en hebben het over haar moeder. Dan zegt Lies dat ze toch mee naar binnen gaat.
‘Het ruikt raar,’ zegt Lies. Ze blijft bij de deur staan. Tante Laura loopt naar de licht houten kist, buigt zich er overheen en begint te praten. ‘Hé lief klein zusje, Lies is hier. Ze vindt het nog een beetje eng maar je ligt er zo mooi bij.’ Dan doet Lies een paar stappen naar voren. Je ziet haar vertwijfeling. Maar met haar wijsvinger streelt ze haar hand. ‘Ze is nep, een pop. Het kan net zo goed niet mama zijn. Je mama zit hier,’ zegt tante Laura. ‘In jou.’ Dan streelt ze de wang van haar moeder. Het wordt al minder eng. Ik maak foto van alle momenten. In de foto’s kun je goed zien dat het allemaal niet vanzelfsprekend is gegaan. Ze vertellen het hele verhaal. Je voelt bij het bekijken van de foto’s de spanning. Maar ook dat de gespannen sfeer de kamer verlaat en er ruimte komt voor herinneringen. Met een lach en een traan. Tot het moment van het sluiten van de kist.
Lies wil er bijblijven. Ze kruipt in de oksel van haar tante. Die houdt haar stevig vast. Dan zegt ze ‘dag mam’. Ze wil haar niet meer aanraken. De deksel gaat op de kist en dan is dit moment voorbij. Morgen is het afscheid in kleine kring. Laura vraagt aan mij: ‘Is het mogelijk om nog een foto van vandaag, van dit moment te delen met de rest morgen?’ Natuurlijk. Het wordt deze foto. ‘Misschien zie je niet meteen de moeder van Lies, maar iedereen ziet haar in Lies.’
Uitvaartfotografie vóel je Ik krijg vaak de vraag of het niet zwaar is om constant met de dood en verdriet bezig te zijn. Mijn antwoord is steevast nee! Ik ervaar het als een voorrecht om te mogen helpen het verlies een plek te geven. Ik verwonder me nog dagelijks over de bijzondere verhalen die met mij gedeeld worden… - Gonnie Helfrich
De foto’s geven je een eigen verhaal, een eigen herinnering, een beeld met gevoel. Je kan deze delen en bewaren zodat bijvoorbeeld Lies straks zelf aan haar kinderen kan vertellen en laten zien hoe het voor haar was. Dat maakt mijn werk zo speciaal.”
* De familie heeft toestemming gegeven. Uit privacy overwegingen zijn namen gewijzigd.