Column Uitvaartmedia - Oktober 2020
Als er een jongetje van 10 in een kleine gemeenschap komt te overlijden door een ongeluk is een heel dorp in rep en roer. Zo ook die ene zonnige maandagmiddag middenin deze coronaperiode. Samen met zijn grote broer ging Bas van huis en hij kwam nooit meer thuis.
Zaterdagmorgen, kwart over 10 begint de uitvaart van Bas bij het uitvaartcentrum. Zijn ouders, broer, opa’s en oma’s zijn erbij aanwezig ze stappen allemaal in de auto. De uitvaartleider loopt een stukje voor de rouwstoet. Voorlopen is een oud gebruik. Het is een gebruik waarbij de uitvaartverzorger voor de rouwstoet uitloopt wanneer de overledene vertrekt of aankomt op een locatie, tot aan het moment van de uitvaart.
Van oorsprong was dit een functionele taak. Tegenwoordig is het meer ceremonieel, een teken van respect. Een eerbetoon aan Bas, waarbij het voorlopen de overgang van stilte naar beweging symboliseert. Zoals het leven dat weer verder gaat. Omdat niet iedereen bij het afscheid kan zijn in verband met de coronamaatregelen gaan we vandaag met Bas via een speciale route, langs ‘bijzondere plekjes’. Zodat iedereen eventjes zijn eigen moment heeft om afscheid te nemen.
Een rouwstoet rijdt door de straat. Aan het begin van de straat stapt de uitvaartleider uit en gaat voor in de stoet. Nog één keer langs de school waar Bas zo veel plezier aan beleefde – en de leerlingen en leerkrachten aan hem. Nog één keer een laatste groet van zijn klasgenoten van groep 6B met een boeket op de lelieblanke kist, een applaus. “We zullen hem verschrikkelijk missen”, zegt juffrouw Merel. “Bas was lief, vriendelijk, beleefd, stoer en grappig. Heel sociaal, hij kon met iedereen omgaan.” De uitvaartleider stapt in en we rijden door naar de straat waar het ongeluk is gebeurd. Ook op die plek gaat de uitvaartleider weer voor in de stoet. Iedereen staat met bloemen in zijn hand. Honderden mensen leggen bloemen op de auto of ze geven ze aan de uitvaartleider. Voor de kinderen langs de route heeft hij speciale aandacht. Iedereen kan op deze manier toch een beetje afscheid van Bas nemen.
Uitvaartfotografie vóel je Ik krijg vaak de vraag of het niet zwaar is om constant met de dood en verdriet bezig te zijn. Mijn antwoord is steevast nee! Ik ervaar het als een voorrecht om te mogen helpen het verlies een plek te geven. Ik verwonder me nog dagelijks over de bijzondere verhalen die met mij gedeeld worden… - Gonnie Helfrich
Want eenmaal aangekomen bij het crematorium was er fysiek maar plek voor alleen de allernaasten. Maar omringd met bloemen van alle mensen onderweg was het net of iedereen erbij was.
* De familie heeft toestemming gegeven. Uit privacy overwegingen zijn namen gewijzigd.