Column Uitvaartmedia - Mei 2020
En dan is ineens alles anders. In de afgelopen weken zijn er veel veranderingen geweest. Van paniek en woede over alles wat er niet meer mag naar ruimte en creativiteit voor de mogelijkheden die er allemaal ontstaan. Zoals bijvoorbeeld vandaag. Opi is op 84 jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van corona.
Hij was een echte familieman, maar bovenal ging zijn werk en zijn stad voor alles. Een opa als Opi heb je niet voor je alleen maar je deelt hem altijd met iedereen. Als Opi een paar maanden eerder was overleden waren er honderden mensen geweest en nu maar 22 familieleden.
Slechts 22 stoelen met veel ruimte ertussen
In de aula op de begraafplaats staan die 22 stoelen klaar met veel ruimte ertussen van wie niet met elkaar in een huis woont. De ruimte wordt gevuld met windlichten en bloemen in smalle vazen. Daarnaast vult de aula zich met verhalen. Geen oppervlakkige opsommingen van levensgebeurtenissen maar eerlijke en liefde volle persoonlijke herinneringen. Familieverhalen die nooit zomaar met de buitenwereld worden gedeeld. De maskers kunnen af en er ontstaat ruimte. Ruimte voor jezelf, voor je eigen verdriet, je eigen pijn en je eigen liefde zonder dat te hoeven delen met de wereld om je heen.
Met de foto’s die ik maak kan de familie later, op een moment dat het hun past, de buitenwereld deel maken van dit prachtige afscheid, met Opi’s leven. Met beelden die je zelf kiest. Bijvoorbeeld op de verjaardag van Opi, samen met een borrel; Opi’s herinneringsdag. De dag die er anders misschien nooit was gekomen. Een dag dat je iemand mag en kan herinneren. Een dag waarbij verhalen verteld mogen worden. Een dag met slingers, taart en champagne want daar hield Opi zo van. Opi’s herinneringsdag. Dag om nooit meer te vergeten maar eerst is vandaag zijn afscheid. Klein en intiem met heel veel ruimte voor iedereen.
Uitvaartfotografie vóel je Ik krijg vaak de vraag of het niet zwaar is om constant met de dood en verdriet bezig te zijn. Mijn antwoord is steevast nee! Ik ervaar het als een voorrecht om te mogen helpen het verlies een plek te geven. Ik verwonder me nog dagelijks over de bijzondere verhalen die met mij gedeeld worden… - Gonnie Helfrich
De afstand die ik als professional moet bewaren geeft ook mij ruimte in mijn eigen werk. Natuurlijk mis je de handen die eventjes iemand kunnen vasthouden als teken dat er geen woorden zijn maar wel een gevoel. Toch komt dat gevoel komt nu ook op een andere manier bij de familie. De omstandigheden geven mij de ruimte om de echte liefde te vangen in herinneringen voor altijd. Omarm de beperkingen en bekijk welke mogelijkheden er ontstaan.
* De familie heeft toestemming gegeven. Uit privacy overwegingen zijn namen gewijzigd.
Comentarios