Vandaag maak ik kennis met de nabestaanden van Kees. Een papa met jonge kinderen, plotseling overleden aan een hartstilstand. In de rouwkamer van het uitvaartcentrum tref ik een vrouw van mijn leeftijd. Zodra ze me ziet, verwelkomt ze me met een dankbare, liefdevolle knuffel. Naast haar zit een oudere dame. Zou het haar moeder zijn of de zijne? Ze geeft me een wat afstandelijke, maar warme hand. Ik kan aan haar merken dat mijn aanwezigheid van haar niet per se hoeft.
Twee kinderen
Lang kan ik daar niet over nadenken, want ineens hoor ik een stem: “Yes! Mama, mama, ik heb ‘m eindelijk!” Zo blij als kinderen kunnen zijn, rennen er twee ventjes binnen. Ik moet snel schakelen. Ik verwachtte verdrietige kinderen, maar ik zie twee blije gezichtjes. Op mijn knieën ga ik voor ze zitten. “Wat heb je dan eindelijk? Ik ben heel erg benieuwd,” zeg ik. “Pikachu!” En ze rennen weer weg.
Het definitieve afscheid
Voor de laatste keer gaat Kees’ vrouw afscheid nemen. De jongste loopt meteen mee, maar de oudste twijfelt. Hij blijft beduusd alleen achter. Ik zie dat en ga rustig een gesprek met hem aan over Pokémon. Daar werd hij immers net zo gelukkig van. “Speel je het spel al lang?”, vraag ik. Hij vertelt glunderend dat hij vaak samen met papa en zijn broertje op pad ging om zoveel mogelijk Pokémons te vangen. Hij leeft helemaal op bij de herinnering.
Blij dat je er bent
En nu hadden ze Pikachu gevangen, hier in het uitvaartcentrum. “Zal ik het papa laten zien?”, vraagt hij me wat onzeker. “Is dat niet gek?” Ik antwoord: “Nee, je kunt papa alles vertellen.” Hij rent vol trots naar de kist om papa zijn vangst te laten zien. Dan komt hun oma naast me staan: “Bedankt. Hij wilde de hele dag nog niet kijken. Ik ben toch wel blij dat je er bent.”
Kinderen gaan anders met een uitvaart om dan volwassenen. Ik leg dit vast vanuit hun beleving. Dat schept een mooie herinnering voor later.