Column Uitvaartmedia - Mei 2019
“Kennismaken bij een afscheid. Iedereen gaat er anders mee om. Voor de één ben je welkom, een ander ziet je liever gaan want ‘foto’s bij een afscheid, dat hoeft toch niet’....
De eerste kennismaking
Vandaag maak ik kennis met de nabestaanden van Kees. Een papa met jonge kinderen, plotseling overleden aan een hartstilstand. In de rouwkamer van het uitvaartcentrum tref ik een vrouw van mijn leeftijd. Zodra ze me ziet, verwelkomt ze me met een dankbare, liefdevolle knuffel. Naast haar zit een oudere dame. Zou het haar moeder zijn of de zijne? Ze geeft me een wat afstandelijke, maar warme hand. Ik kan aan haar merken dat mijn aanwezigheid van haar niet per se hoeft.
Twee kinderen
Lang kan ik daar niet over nadenken, want ineens hoor ik een stem: ‘Yes! Mama, mama, ik heb ‘m!’ Zo blij als kinderen kunnen zijn, rennen er twee ventjes binnen. Ik moet snel schakelen. Ik verwachtte verdrietige kinderen, maar ik zie twee blije gezichtjes. Op mijn knieën ga ik voor ze zitten: ‘Wat heb je dan?’ Ik ben heel benieuwd. ‘Pikachu!’ En ze rennen weer weg.
Uitvaartfotografie vóel je Ik krijg vaak de vraag of het niet zwaar is om constant met de dood en verdriet bezig te zijn. Mijn antwoord is steevast nee! Ik ervaar het als een voorrecht om te mogen helpen het verlies een plek te geven. Ik verwonder me nog dagelijks over de bijzondere verhalen die met mij gedeeld worden... - Gonnie Helfrich
Het definitieve afscheid
Voor de laatste keer gaat Kees’ vrouw afscheid nemen. Oma en de jongste lopen meteen mee, maar de oudste twijfelt. Hij blijft beduusd alleen achter. Ik zie dat; ‘ga je niet mee’, vraag ik. ‘Nee, ik wil niet meer.’ Stiekem baal ik een beetje, want moeder wilde graag nog een foto met z’n allen bij de kist, maar als hij niet meer wil.... Ik ga rustig het gesprek met hem aan. Daar werd hij immers net zo gelukkig van. ‘Speel je dat spelletje Pokémon GO al lang?’ Glunderend vertelt hij dat hij vaak samen met papa en zijn broertje op pad ging om met de telefoon Pokémons te vangen. Hij leeft hele- maal op bij de herinnering....
Blij dat je er bent
En nu hadden ze Pikachu gevangen, hier in het uitvaartcentrum. ‘Zal ik hem aan papa laten zien?’, vraagt hij me onzeker. ‘Is dat niet gek?’ Je kunt papa alles vertellen antwoord ik. Dan loopt hij vol trots naar de kist om papa zijn vangst te laten zien. Ik maak de foto’s. Dan komt hun oma naast me staan: ‘Dank je wel. Ik ben blij dat je er bent. Hij wilde de hele dag nog niet. Deze herinneringen zijn nu voor altijd bewaard.’”
* De familie heeft toestemming gegeven. Uit privacy overwegingen zijn namen gewijzigd.