Column Uitvaartmedia - April 2020
“Over een uurtje mag ik op pad om het afscheid van een kind vast te leggen. Nog maar twee jaar oud, was ze. Mijn omgeving verwacht altijd dat zo’n soort afscheid het zwaarste gedeelte is van mijn werk. Want een kind dat sterft: dat is toch heel heftig?
Toch zie ik, juist in het afscheid van een kind, soms lichtpuntjes. Omdat iedereen, werkelijk iedereen, dit verdriet begrijpt en meevoelt. Daar komt zoveel liefde en warmte uit voort dat alle aanwezigen iets van troost ervaren. Maar als iemand van 86 overlijdt, zeggen mensen: ‘Het is een mooie leeftijd. Hij heeft een mooi leven gehad. Het is goed zo.’
Vorige week had ik zo’n afscheid. Ik kwam aan bij de kapel. Er waren kleinkinderen en zelfs achterkleinkinderen. Hun overgrootoma, superoma, was overleden. Eén van de achterkleinkinderen kwam lachend naar me toe en zei: ‘Hoi, ik ben Dirk.’ ‘Hoi Dirk, ik ben de fotograaf.’ ‘O, kom je mijn oma fotograferen? Ze ligt daar,’ wees hij. ‘In haar schatkist.’
Zestig jaar samen
Oma lag in de kapel. De kist was nog open, zodat iedereen afscheid kon nemen. Toen begon de dienst. De kinderen droegen de kist naar voren en opa sloot de rij. De kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen zochten een plekje. In de ene bank zat opa’s ene dochter met haar kinderen en kleinkinderen, in de andere bank zat de andere dochter met haar kinderen en kleinkinderen. Iedereen was met z’n eigen gezin bezig en zocht troost bij elkaar.
Opa koos een plekje aan het gangpad, zodat hij dicht bij oma kon zitten. Ze waren zestig jaar samen, dag en nacht onafscheidelijk. Maar nu zat hij daar alleen, want zijn Annie was er niet meer.
Uitvaartfotografie vóel je Ik krijg vaak de vraag of het niet zwaar is om constant met de dood en verdriet bezig te zijn. Mijn antwoord is steevast nee! Ik ervaar het als een voorrecht om te mogen helpen het verlies een plek te geven. Ik verwonder me nog dagelijks over de bijzondere verhalen die met mij gedeeld worden… - Gonnie Helfrich
Opa is alleen
Juist op zo’n moment voel ik me verdrietig. De dochters hebben een eigen gezin gevormd en ze hebben mensen om zich heen. Maar opa zit helemaal alleen en voelt de pijn van al die jaren liefde. Dat is eenzaamheid en daar word ik verdrietig van. Het betekent niet dat er geen liefde is. Er is heel veel liefde, ook voor superopa. Maar de kinderen en kleinkinderen gaan straks naar huis, met hun eigen gezin. En opa? Opa is alleen. Want oma is net in haar schatkist begraven.”
* De familie heeft toestemming gegeven. Uit privacy overwegingen zijn namen gewijzigd.
Comments