Op een vrije vrijdagmiddag zit ik in het zonnetje met vriendinnen bij te praten op het terras. We raken aan de praat met het tafeltje naast ons. Gezellig is dat. Dan komt de vraag wat we voor werk doen. Vol trots zeg ik dat ik fotograaf ben. Er volgen positieve reacties. “Oh, tof! Wat fotografeer je dan? Bruiloften? Reclame?”
Het valt stil
Ik antwoord dat ik als afscheidsfotograaf iets heel speciaals fotografeer. “Ik fotografeer mensen aan het einde van hun leven. Daarnaast maak ik foto’s tijdens de uitvaart”, leg ik uit. De gezichten betrekken en het valt even stil. “Poeh, dat is heftig werk. Dat zou ik nooit kunnen”, antwoordt een van de vrouwen uit het gezelschap.
Waarom mijn werk als afscheidsfotograaf niet heftig is
Misschien klinkt het voor anderen raar, maar voor mij voelt mijn werk helemaal niet heftig. Het is bijzonder, speciaal, intens en verdrietig. Maar meestal voelt het gewoon fijn. Ik geef nabestaanden een liefdevolle, warme en echte herinnering aan een verdrietige dag. Het is de reden waarom ik afscheidsfotograaf ben.
Trots op mijn beroep
Ik vind dat ik het mooiste werk heb dat ik me maar kan wensen. Ik kan nabestaanden laten voelen hoe mooi de dag was. Dat er naast het verdriet ook nog een lach was. Het maakt me enorm dankbaar dat ik dat kan doen. Dus al wordt het stil: Ik ben Gonnie Helfrich. Als afscheidsfotograaf leg ik herinneringen vast. En daar ben ik trots op.
Laat mij als afscheidsfotograaf een mooie herinnering creëren van een verdrietige dag.