Mijn werk is bijzonder. Ik ben dankbaar dat mensen me hun herinneringen laten vastleggen op zo’n verdrietig moment. En altijd blij dat deze mensen later zien dat er ook gelachen wordt tijdens een uitvaart. Dat er een speciale knuffel wordt gegeven. Dat de familie even één is. Maar ook voor mij komt een uitvaart soms dichtbij. Zo ook tijdens het afscheid van deze moeder (64).
Onmacht
De prachtige vrouw in de kist heeft de leeftijd van mijn moeder. Het zorgt voor veel herkenbare momenten. De liefde en connectie tussen de familie. De sterke band tussen haar zonen. En bovenal de warmte tussen haar dochter en haar man. Die vader-dochterband roept herinneringen op bij mezelf. En vooral het gevoel van onmacht blijft me bij terwijl ik de toekomst herinneringen geef met de foto’s die ik schiet.
Het laat me niet koud
Mijn moeder leeft nog. Ik heb een sterke band met haar, net als de nabestaanden van deze vrouw. Ik zie tijdens deze uitvaart voor me hoe het zou gaan als zij zou overlijden. Die gedachte maakt me verdrietig. Ik laat het tijdens de uitvaart niet merken, maar eenmaal thuis komen de tranen. De emoties stromen uit mijn ogen en druppelen van mijn wangen.
Tranen drogen weer
Mijn oudste ziet mijn verdriet. Er zijn voor hem maar twee manieren om te overlijden. Hij vraagt: “Mama, was die oma ziek of had ze een auto-ongeluk gehad?” Ik lach door mijn tranen heen. Ik geef mijn kinderen een extra knuffel en langzaam drogen de tranen. Blijdschap blijft over, dat ik deze nabestaanden een tastbare herinnering heb kunnen geven van deze emotionele dag. Ik kan er weer tegenaan.
Het overlijden van jouw moeder is heftig. Als fotograaf leg ik de beelden van de uitvaart vast. Voor een herinnering voor later.